Psalmus 11
In finem, pro octava. Psalmus
David.
Salvum me fac, Dómine, quóniam defécit sanctus: quóniam diminútæ sunt
veritátes a fíliis hóminum.
Vana locúti sunt unusquísque ad próximum suum: lábia dolósa, in corde et
corde locúti sunt.
Dispérdat Dóminus univérsa lábia dolósa, et linguam magníloquam.
Qui dixérunt: Linguam nostram magnificábimus, lábia nostra a nobis sunt,
quis noster Dóminus est?
Propter misériam ínopum, et gémitum páuperum, nunc exsúrgam, dicit Dóminus.
Ponam in salutári: fiduciáliter agam in eo.
Elóquia Dómini, elóquia casta: argéntum igne examinátum, probátum terræ
purgátum séptuplum.
Tu, Dómine, servábis nos: et custódies nos a generatióne hac in ætérnum.
In circúitu ímpii ámbulant: secúndum altitúdinem tuam multiplicásti fílios
hóminum.
Al maestro del coro. Sull'ottava.
Salmo. Di Davide.
Salvami,
Signore! Non c'è più un uomo fedele; è scomparsa la fedeltà tra i figli
dell'uomo.
Si
dicono menzogne l'uno all'altro, labbra bugiarde parlano con cuore doppio.
Recida
il Signore le labbra bugiarde, la lingua che dice parole arroganti,
quanti
dicono: "Per la nostra lingua siamo forti, ci difendiamo con le nostre
labbra: chi sarà nostro padrone?".
"Per
l'oppressione dei miseri e il gemito dei poveri, io sorgerò - dice il Signore -
metterò in salvo chi è disprezzato".
I
detti del Signore sono puri, argento raffinato nel crogiuolo, purificato nel
fuoco sette volte.
Tu,
o Signore, ci custodirai, ci guarderai da questa gente per sempre.
Mentre gli empi si aggirano intorno, emergono i peggiori tra gli uomini.